Θα λειτουργήσουμε και πάλι τον Σωτήρα μας στο Λευκόνοικο

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη

Φιλολόγου, MSc

Ανεξάρτητης υποψήφιας Δημάρχου Λευκονοίκου

Με τη βοήθεια του Σωτήρα μας θα λειτουργήσουμε και πάλι τον ναό του στην κατεχόμενη κωμόπολη του Λευκονοίκου μας, την Κυριακή, 4 Σεπτεμβρίου 2016. Χαρμολύπη λέγεται το αίσθημα αυτό που νιώθουμε κάθε φορά που προσκυνάμε τα πάτρια εδάφη μας, τη γενέθλια γη μας.

Πήραμε πέρσι τέτοια εποχή το βάπτισμα του πυρός, όταν λειτουργήσαμε για πρώτη φορά, μετά από 41 χρόνια προσφυγιάς, την εκκλησία που στοίχειωνε για χρόνια τα όνειρά μας, την εκκλησία που παντρεύτηκαν οι γονείς μας, που βαφτιστήκαμε οι μισοί κάτοικοι του Λευκονοίκου, της Κάτω Γειτονιάς. Είναι η εκκλησία που συνδέεται με όλα τα χαρμόσυνα μα και τα θλιβερά γεγονότα της ζωής μας.

Εδώ γνωρίσαμε τον ήρωα μαθητή του 1955, τον Λουκά Ιατρού, που από ένα ατύχημα- προσπαθούσε να υψώσει τη σημαία μας σε ένα στύλο, όταν φάνηκαν στρατιώτες του κατακτητή- έμεινε παραπληγικός,. Αυτόν τον μεγαλόψυχο, υψιπέτη, ονειροπόλο, ιδεολόγο, πράο, σεμνό, ηθικό, γλυκό νέο που κουβαλούσε στωικά και χριστιανικά το σταυρό του μαρτυρίου του για δέκα χρόνια , μέχρι που τον κάλεσε ο Θεός στα ουράνια δώματά του. Τον βλέπαμε, μικρά παιδάκια, να μπαίνει στην εκκλησία με πολλή ευλάβεια, και  ήταν ένα πρότυπο για μας.

Ταυτόχρονα, σε αυτή την εκκλησία κηδέψαμε τον μεγάλο ήρωα της κωμόπολής μας που έπεσε πρώτος στην Τυλληρία, στις 6 Αυγούστου του 1964,  τον Αναστάσιο Ζαρβού, το λεβεντόψυχο παλληκάρι που έτρεξε από τους πρώτους για να υπερασπιστεί την τιμή και την αξιοπρέπεια του τόπου μας. Και θυμόμαστε που έριχναν παντού με τις μερέχες ροδόσταγμα για να αντέξει ο κόσμος την άσχημη μυρωδιά από την καμένη σάρκα…

Επιπρόσθετα, στην εκκλησία του Σωτήρα μας θυμάμαι τον πρώτο στρατιωτικό γάμο που έγινε στην κωμόπολή μας το 1965, όταν η κόρη του τότε δημάρχου μας, η αγαπημένη μου Γούλα Σπανού παντρεύτηκε τον Φίλιππο Καραμπάτση, απόφοιτο της Σχολής Ευελπίδων. Ήταν ένα θέαμα πρωτόγνωρο για μας! Καμαρώσαμε!

Πόσες και πόσες θύμησες δεν μας φέρνει στο μυαλό η εκκλησία μας! Τη βροντώδη, γλυκύτατη  φωνή του παπά-Νικόλα μας, καθώς έβγαινε από το Ιερό για να μας κοινωνήσει το σώμα και το αίμα του Χριστού μας. Τους καλλίφωνους ψάλτες μας και τον θεολόγο μας τότε, και ιερέα σήμερα, πατέρα Παρασκευά που έψαλλε εξαίσια και κήρυττε τον Λόγο του Θεού. Ή το πιο ωραίο δρώμενο της βραδιάς της Ανάστασης με τον μ. Μήτσιο, πίσω από την πόρτα και τον παπά-Νικόλα να σπρώχνει την πόρτα και να ανοίγει, λέγοντας «Ούτος εστίν ο βασιλεύς της δόξης!»

Οι θύμησες έρχονται βροχή. Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα βλέπαμε τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας που έρχονταν από την Ελλάδα, τις καθηγήτριές μας με τα υπέροχα μαντό που ήταν της μόδας, θυμόμαστε τα αστεράκια που ρίχναμε μικρά παιδιά στο πανύψηλο κυπαρίσσι της αυλής μας, τα αυγά που τσουγκρίζαμε την Ανάσταση, τα Εγκώμια που ψάλλαμε στον Επιτάφιό μας…

Μέσα στην εκκλησία μας πέρσι περάσαμε τρεις ώρες, με κλάμα και προσευχή. Δεν βλέπαμε τα ερείπια, γευόμασταν τον Ουρανό! Περίσσεψε, αληθινά, η Θεία Χάρις! Ας ευχηθούμε να μας βοηθήσει και φέτος ο Σωτήρας μας να λειτουργήσουμε την εκκλησία του, να κοινωνήσουμε, να κάνουμε τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων μας, μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, μέχρι την Ανάστασή μας!